Nie chcę tej chwilówki, co mam robić?

To tyle jeśli chodzi o teorię. Jak pokazuje życie, praktyka jest zupełnie inna. Osoby korzystające z kredytów często kierują się jedynie tym, jaką mają szansę na pozytywne rozpatrzenie wniosku lub tym, jak szybko taki kredyt można uzyskać. Nagła potrzeba finansowego zastrzyku może spowodować, przykre w konsekwencjach, przeoczenie. I wtedy powstaje pytanie: Jak się z tego wywinąć?

Bądź świadom swoich praw i egzekwuj je! Skorzystaj z gotowych wzorów pism 

W pożyczkach-chwilówkach szczególnie prędko powinniśmy poznać odpowiedź na to pytanie, głównie dlatego, że najczęściej okres kredytowania przy tego typu produktach wynosi od kilku dni do kilku tygodni. Może się okazać, że zreflektowaliśmy się zbyt późno i wtedy musimy dalej spłacać zobowiązanie. Szybki pieniądz w tym wypadku jest relatywnie bardzo drogim pieniądzem, co znajduje potwierdzenie w analizowanych przez Federację Konsumentów wzorcach umownych takich właśnie produktów finansowych.

Pamiętajmy jednak o naszych prawach zawartych w ustawie o kredycie konsumenckim. Po pierwsze, konsument zarówno przed podpisaniem umowy, jak i w samej umowie powinien mieć dostarczone ściśle wymagane przez ustawę informacje dotyczące w szczególności kosztów kredytu, zasad spłaty pożyczki, odstąpienia od umowy czy wcześniejszej spłaty pożyczki.

Masz 14 dni

Od umowy kredytu konsumenckiego można odstąpić w terminie 14 dni od chwili zawarcia umowy. Nie trzeba podawać przyczyny — mogliśmy przecież dostać lepszą ofertę, poprosić rodzinę albo po prostu się rozmyślić. Musimy jednie złożyć pisemne oświadczenie o odstąpieniu od umowy. Jego wzór powinniśmy dostać na piśmie (lub innym trwałym nośniku) przy zawarciu umowy. Musi się na nim znaleźć imię, nazwisko (nazwa) i adres kredytodawcy. Oświadczenie nie musi nawet dojść do kredytodawcy w przepisanym terminie, wystarczy, że zostanie wysłane nie później niż przed zakończeniem 14. dnia od zawarcia umowy na podany we wzorze adres.

Pamiętajmy, że oświadczenie musi być złożone na piśmie i opatrzone własnoręcznym podpisem. Ze względów dowodowych warto wysłać je listem poleconym i zachować dowód nadania. Jeśli odstąpimy od umowy, musimy niezwłocznie (ale nie później niż w terminie 30 dni) zwrócić kredytodawcy całą otrzymaną od niego kwotę. Za dzień spłaty pożyczki uznaje się dzień, w którym pożyczone pieniądze wraz z odsetkami znajdą się na koncie przedsiębiorcy. Jednocześnie w tym samym terminie (30 dni) przedsiębiorca od którego uzyskaliśmy pożyczkę musi zwrócić wszystkie koszty związane z udzieleniem tej pożyczki z wyjątkiem odsetek umownych za okres korzystania z pożyczki.

Te daty ważne są ze względu na spore koszty karne i te związane z windykacją należności w przypadku nieterminowych wpłat. Przykładowo, standardowe wezwanie na piśmie potrafi kosztować nawet 50 zł, a przypominający mail to koszt nawet 10 zł. Bardzo ważnym faktem jest, że w przypadku odstąpienia nie jest to kredyt darmowy. Należy uiścić wszystkie odsetki za okres od wypłaty kredytu do jego spłaty. Jeśli pożyczka jest powiązana z innym produktem np. z obowiązkowym ubezpieczeniem – od niego odstąpienie następuje automatycznie (składkę ubezpieczenia za okres do spłaty kredytu też należy uiścić).

Rzecznik po stronie kredytobiorcy

Pamiętajmy, że w przypadku gdy są wątpliwości, czy instytucja działa w sposób uczciwy i legalny, są organy, które udzielą niezbędnej pomocy. W Polsce działają instytucje uprawnione do podjęcia w imieniu konsumenta kroków prawnych, żądania od przedsiębiorcy wyjaśnień, a w ostateczności nawet wystąpienia przeciwko niemu na drogę sądową np. miejscy i powiatowi rzecznicy konsumentów prowadzą bezpłatne poradnictwo konsumenckie, udzielają informacji prawnej dotyczącej ochrony interesów konsumentów, podejmują w imieniu i na rzecz konsumentów interwencje.

W ostateczności, spory indywidualne są rozstrzygane w postępowaniu polubownym lub sądowym. W ich rozwiązaniu można skorzystać z pomocy zawodowego zastępcy procesowego (adwokata lub radcy prawnego) lub którejś z instytucji powołanych do świadczenia pomocy indywidualnemu konsumentowi. Natomiast Prezes Urzędu Ochrony Konkurencji i Konsumentów zajmuje się praktykami naruszającymi zbiorowe interesy konsumentów.