Zarabiać miliony i... nie mieć emerytury

Tom nie jest jedynym Amerykaninem w zaawansowanym wieku, który pracuje. W ubiegłym roku do emerytury dorabiało około 7,2 mln jego rodaków w wieku 65 lat lub więcej – informuje Bloomberg (największa na świecie agencja prasowa, specjalizuje się w dostarczaniu informacji na temat rynków finansowych), która doniosła o historii Palome. To o dwie trzecie więcej niż jeszcze w pierwszej dekadzie tego tysiąclecia. Są to zarówno ludzie po zawodówce, jak i byli menedżerowie (jak Palome) czy wysokiej klasy profesjonaliści w swoich zawodach. Mając skromne oszczędności lub nie mając ich wcale, wszyscy – aby dorobić – jednakowo muszą rywalizować o nawet niskopłatne prace. Także te, za które zarobić można minimalną płacę w USA: federalna to 7,25 dolara za godzinę pracy, w niektórych stanach jest wyższa.

Eksperci od ubezpieczeń społecznych twierdzą, że aby „miękko wylądować” na emeryturze, trzeba mieć zgromadzone oszczędności wynoszące 10–20-krotność rocznego dochodu. Dla Amerykanina zarabiającego minimalną płacę (wspomniane ok. 1250 dolarów miesięcznie) byłoby to więc 150-300 tys. dolarów, dla otrzymującego średnią płacę (ponad 3800 dolarów miesięcznie) – 460-920 tys. dolarów.

Przenieśmy kłopoty Toma Palome na polski grunt. Łącznie jego miesięczne dochody netto – 3200 dolarów – to ok. 2,56 amerykańskiej płacy minimalnej. To tak, jakby polski Tomasz miesiąc w miesiąc przynosił do domu 3024,33 zł (2,56 obecnej polskiej płacy minimalnej netto – 1181,38 zł). Gdyby natomiast nasz zarabiający płacę minimalną Tomasz chciał zgromadzić na emeryturę oszczędności rzędu 10–20-krotności swego rocznego dochodu, musiałby na bankowym koncie albo w skarpecie mieć 142-284 tys. zł. Dla pracownika otrzymującego wynagrodzenie w wysokości obecnej średniej krajowej (2694,07 zł netto) byłoby to natomiast 323-646 tys. zł. Nawet nie trzeba dodawać, że dla przeciętnego Polaka są to kwoty nieosiągalne, wręcz niebotyczne…